Έχω το ακόλουθο ερώτημα: πως οι Υπηρεσίες του ΥπΑΑΤ μπορούν να εξασφαλίσουν την ορθή χρήση του mancozeb αποκλειστικά στις αιτούμενες καλλιέργειες προκειμένου να μην υπάρξουν τεράστια προβλήματα στη διακίνηση των αγροτικών προϊόντων που μπορεί να ψεκαστούν εκτός ετικέτας?
Παρόλο που τα MRLs για τα διθεοκαρβαμιδικά (στα οποία περιλαμβάνεται το mancozeb) εξακολουθούν να ισχύουν, δεν υπάρχουν εγκεκριμένα διθειοκαρβαμιδικά σκευάσματα για τις περισσότερες καλλιέργειες στην Ελλάδα και αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην εσωτερική αγορά και στις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων.

H καταπολέμηση του γλοιοσπορίου στην ελιά, σήμερα βασίζεται σε πέντε (5) διαφορετικές χημικές ομάδες σκευασμάτων με διαφορετικό τρόπο δράσης (κατά FRAC):
1. χαλκούχα (Group Μ01 – πολυθεσικής δράσης)
2. Στρομπιλουρίνες (Group 11)
3. Τριαζόλες (Group 3)
4. Dodine (Group U12)
5. Μικροβιακά σκευάσματα βιολογικής δράσης (Group ΒΜ02 – πολλαπλής δράσης)
Από τα σκευάσματα αυτά, τα περισσότερα πλήν των χαλκούχων, είναι νεώτερης παρασκευής και έγκρισης/επανέγκρισης και πληρούν τα αυστηρότερα κριτήρια της ευρωπαϊκής νομοθεσίας.
Όλα τα εγκεκριμένα παραπάνω σκευάσματα καλύπτουν την ανάγκη φυτοπροστασίας της ελιάς για το γλοιοσπόριο και άλλες φυτοπαθολογικές ασθένειες, περιλαμβάνουν σκευάσματα με δράση επαφής (χαλκούχα) και πολλαπλής (μικροβιακά), ενώ καλύπτουν και την απαίτηση για 4 τουλάχιστον διακριτές ομάδες αποτελεσματικών μυκητοκτόνων με σκοπό την διαχείριση ανθεκτικότητας της ασθένειας.
Συνεπώς δεν αιτιολογείται η κατ’ εξαίρεση έγκριση του mancozeb στην καλλιέργεια της ελιάς, το οποίο εγκρίθηκε για πρώτη φορά στην διεθνή φυτοπροστασία το 1961 και αποσύρθηκε από την χρήση λόγω ευρωπαϊκής νομοθεσίας το 2021.

Το συγκεκριμένο σκεύασμα αποτελεί σημαντική απειλή για την ανθρώπινη υγεία, γεγονός που οδήγησε στην απόσυρσή του. Επιπλέον, η εφοδιαστική αλυσίδα και βιομηχανίες το θεωρουν επικίνδυνο. Μία τέτοια έγκριση μας πάει πίσω